در مورد سندرم پای بیقرار چه میدانید؟| این اختلال را جدی بگیرید!

سندرم پای بیقرار یک اختلال عصبی و احساس ناخوشایند مانند خفقان، کشش غیرقابل‌کنترل پاها است که در شب بیشتر است. زنان به نظر می‌رسد بیشتر از مردان مستعد ابتلا به این بیماری هستند. علت دقیق سندرم پاهای بی‌قرار مشخص نیست. بااین‌حال، حاملگی، چاقی، سیگار کشیدن، کمبود آهن و کم‌خونی، بیماری‌های عصبی، دیابت، نارسایی کلیه، فشارخون بالا و بیماری‌های قلبی در ارتباط است.

سندرم پاهای بی‌قرار در هر سنی ممکن است بروز کند، ولی معمولاً با بالا رفتن سن، احتمال ابتلا به آن افزایش می‌یابد. از مشخص‌ترین ویژگی‌های این عارضه، اختلال خواب است که به خواب‌آلودگی در طول روز می‌انجامد.

ین بیماری ارتباط تنگاتنگی با سلامت بدن دارد؛ یعنی اگر ذهن و جسم سالم باشد امکان ابتلا به این بیماری کم می‌شود و البته بیماری که به‌صورت ارثی منتقل‌شده هم رفع‌ورجوع می‌شود. بین همه ویتامین‌ها کمبود ویتامین B6 می‌تواند در مدت کوتاهی فرد را به این سندرم مبتلا کند.

بنابراین کمبود ویتامین را جدی بگیرید، چون این‌طور که معلوم است، اثرات کمبود ویتامین فقط رنگ زرد و بی‌حالی نیست و ممکن است باعث بیقراری در پاها شود.

مصرف برخی داروها مانند ضدافسردگی‌ها به‌ویژه در شب می‌تواند منجر به بروز و تشدید علائم سندروم پای بی‌قرار شود که توصیه می‌شود با هماهنگی پزشک مصرف این داروها را به زمان دیگری از روز موکول کرد. استرس موجب شدت سندروم پای بیقرار می‌شود. فشار روانی یکی دیگر از علل ابتلا به سندروم پای بی‌قرار است که در صورت عدم مدیریت آن می‌تواند وضعیت درد را شدت بخشد.

اگر سندروم پای بی‌قرار با رعایت بهداشت خواب و مدیریت استرس درمان نشود فرد باید تحت درمان دارویی قرار گیرد. استرس از نوع ذاتی و اکتسابی اش می‌تواند مهم‌ترین عامل ابتلا به این سندرم باشد، به خاطر همین هم هست که خانم‌ها بیشتر از آقایان به این بیماری دچار می‌شوند و طول درمانشان هم از مردها بیشتر است.

به‌جز استرس، بی‌تحرکی و کمبود ویتامین و اعتیاد هم در رده‌های بعدی مهم‌ترین دلایل قرار می‌گیرند. به همین خاطر روش درمانی این بیماری هم به سه دسته تغذیه‌ای و دارویی و ورزش تقسیم می‌شود.

همان‌طور که در ابتدا گفته شد، سندرم پای بیقرار یک اختلال حرکتی مربوط به خواب است که در  دوره‌های بی‌تحرکی، به‌ویژه در عصرها، و به‌طور موقت با حرکت تسکین می‌یابد. در طول خواب، بیشتر بیماران مبتلایان حرکات مشخص اندام دارند که این حرکات را اصطلاحاً  (PLMS) می‌گویند.

علائم سندروم پای بیقرار

نیاز به حرکت دادن پاها در دفعات زیاد

سوزن سوزن شدن

حالت گزگز و مورمور

حالت گر گرفتگی و داغی

عوارض سندرم پای بیقرار

از پیامدهای رایج RLS می‌توان به بی‌خوابی در شروع خواب، بیداری شبانه، افسردگی و اضطراب اشاره کرد. سایر ویژگی‌های بالینی معمول در RLS شامل تمایل علائم به بدتر شدن به‌تدریج با افزایش سن  بهبود با نمایش دوپامینرژیک، سابقه خانوادگی مثبت یا مطالعه خواب حرکات دوره‌ای اندام هنگام خواب است.

درمان سندروم پای بیقرار

تغییر سبک زندگی

مکمل‌ها

مصرف ویتامین‌ها

مصرف منیزیم

درمان غیر دارویی

مصرف آهن

بعضی برای درمان سندرم پای بی‌قرار باید سایر بیماری‌های مرتبط همچون کمبود آهن یا نوروپاتی محیطی را باید درمان نمود. درمان کمبود آهن ممکن است با تجویز مکمل‌های آهن در ارتباط باشد. بااین‌حال دقت نمایید که برای دریافت آهن باید قبل از آن سطح آهن خونتان را چک کرده و با تجویز پزشک اقدام به دریافت دارونمایید.

اگر سندرم پای بی‌قرار در شما با هیچ بیماری دیگری مرتبط نباشد، برای درمان آن می‌بایست بر تغییرات سبک زندگی و یا درمان دارویی تمرکز نمایید. درمان دارویی فقط با دستور پزشک مجاز بوده و بدون مراجعه به پزشک ممکن نیست.

انتخاب روش درمانی مناسب به عوامل مختلفی ازجمله شدت بیماری، سن بیمار، بیماری‌های همراه (به‌عنوان‌مثال، درد، افسردگی، اضطراب، سابقه اختلالات کنترل تکانه)، عوارض جانبی دارو و ترجیحات بیمار بستگی دارد. اهداف درمان شامل؛ کاهش یا از بین بردن علائم RLS و بهبود عملکرد روزانه، خواب و کیفیت زندگی است.

درمان خانگی سندرم پای بیقرار

درمان خانگی سندرم پای بیقرار

سر ساعت معینی بخوابید و بیدار شوید

قبل از خواب پاهای خود را ورزش دهید

دوش آب گرم بگیرید

به‌طور عمیق نفس بکشید

پاهایتان را سرد یا گرم‌کنید

هرروز ورزش کنید

پاهای خود را ماساژ دهید

با حرکات یوگا درد خود را کم کنید

الکل ننوشید و سیگار نکشید

همان‌طور که گفتیم سندرم پاهای بی‌قرار  یک تشخیص بالینی است که باید در بیمارانی مشکوک شد که از اجبار به حرکت دادن پاها هنگام خوابیدن در تخت یا نشستن شکایت دارند، خصوصاً اگر این علائم غالباً در عصرها بروز کند. این تشخیص توسط معاینه و ارزیابی پزشک انجام می‌شود و به آزمایش اضافی نیاز ندارد، به‌جز ارزیابی میزان ذخیره آهن در همه بیماران و اوره خون ازت و کراتینین در صورت وجود اورمیا. هر داروی بالقوه مسبب یا تشدیدکننده باید شناسایی شود.