بوی بد دهان با خوردن این ۳ چیز قابل درمان است!

محققان دانشگاه سی چوآن به بررسی این موضوع پرداختند که آیا پروبیوتیک‌ها {در ماست، نان خمیر ترش و سوپ میسو } می‌توانند پروتئین‌های مسئول بوی بد را مانند باکتری‎های بد دفع کنند.

ترکیبات سولفوریک فرار عامل اصلی بوی بد دهان هستند و زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌هایی که روی سطح زبان زندگی می‌کنند خیلی سریع پروتئین‌ها را تجزیه کرده و ماده شیمیایی بدبو ایجاد می‌کنند.

پروبیوتیک‌ها باکتری‌های خوبی هستند که در بدن زندگی می‌کنند و مواد مغذی غذا را تجزیه و جذب کرده و از آنها در برابر باکتری‌های مضر محافظت می‌کنند.

سایر غذاها و نوشیدنی‌های غنی از پروبیوتیک شامل ترشی و چای مرسوم کامبوچا هستند.

در حال حاضر چندین روش درمانی برای بوی بد دهان از جمله دهانشویه، آدامس جویدن، جرم گیری دندان و تراشیدن زبان وجود دارد.

در حالی که اینها می‌توانند به طور موقت بهداشت دهان و دندان افراد را تقویت کنند، عادات ضعیف یا عوامل ژنتیکی می‌توانند باعث بازگشت بوی بد دهان شوند.

محققان چینی دریافتند قرص‌های مکمل حاوی پروبیوتیک و باکتری‌های موجود در غذاهای تخمیر شده مانند ماست، نان خمیر ترش و سوپ میسو می‌توانند پلاک‌های مسبب بوی بد دهان و دندان را پاک کنند.

پروبیوتیک‌های بررسی شده در این تحقیق شامل  لاکتوباسیلوس سالیواریوس، لاکتوباسیلوس رویتری، استرپتوکوکوس سالیواریوس و ویسلا سیباریا بودند که به صورت مکمل به افراد واجد شرایط از ۲۷۸ نفر داوطلب داده شد.

تعداد شرکت کنندگان در هر مطالعه کوچک {از 23 تا 68} و با محدوده سنی بین 19 تا 70 سال بود.

دوره‌های بررسی نیز دو تا 12 هفته طول کشید.

در این مطالعه شدت بوی بد دهان با سطوح پروتئین های مسئول آن – ترکیبات سولفوریک فرار – که در دهان و روی زبان تشخیص داده می شود، تعیین شد.

محققان همچنین سطوح پلاک موجود بر روی زبان و دندان را در برخی مطالعات در نظر گرفتند، زیرا این تجمع باعث ایجاد بوی بد دهان نیز می‌شود.

تجزیه و تحلیل داده های تلفیقی که در BMJ Open منتشر شد، نشان داد که نمرات بوی بد دهان در افرادی که پروبیوتیک دریافت کرده بودند در مقایسه با افرادی که دارونما دریافت کرده بودند به میزان قابل توجهی کاهش یافت.

نتیجه مشابهی برای سطوح ترکیبات سولفوریک فرار شناسایی شده مشاهده شد، اگرچه اینها در مطالعات فردی «به طور قابل توجهی» متفاوت بودند.

اثرات مشاهده شده نسبتاً کوتاه مدت – تا چهار هفته – بود که پس از آن تفاوت قابل توجهی وجود نداشت. این به این معنی است که فرد باید با مکمل‌ها همراه باشد تا نفسی بی‌بو داشته باشد.

اما تفاوت معنی داری در نمره پوشش زبان یا شاخص پلاک بین افرادی که پروبیوتیک دریافت کردند و افرادی که پروبیوتیک دریافت نکردند وجود نداشت.

دکتر لونگ جیانگ لی، نویسنده این مطالعه، از دانشگاه سیچوان در چین، گفت: پروبیوتیک‌ها ممکن است از تجزیه اسیدهای آمینه و پروتئین‌ها توسط باکتری‌های بی هوازی در دهان جلوگیری کنند، بنابراین تولید محصولات جانبی بدبو را محدود می‌کنند.

اما محققان در تفسیر یافته‌های خود جانب احتیاط را لحاظ کردند چرا که میزان نمونه مطالعات وارد شده کوچک و برخی از داده‌ها ناقص بود.

دکتر لی افزود: این بررسی سیستماتیک و متاآنالیز نشان می‌دهد که پروبیوتیک‌ها ممکن است با کاهش غلظت ترکیبات سولفوریک فرار در کوتاه مدت بوی بد دهان را کاهش دهند، اما هیچ اثر قابل توجهی بر علل اصلی بوی بد دهان مانند پلاک و پوشش زبان وجود ندارد.

وی تاکید کرد آزمایش‌های بالینی تصادفی‌شده با کیفیت بالا در آینده برای تأیید نتایج و ارائه شواهدی برای اثربخشی پروبیوتیک‌ها در مدیریت بوی بد دهان مورد نیاز است.