اقتصاد سینما باید مستقل باشد

به‌ نقل از روابط‌عمومی شبکه آی‌فیلم، رسول صدرعاملی در گفت‌وگو با اکبر نبوی در برنامه «کافه فیلم» اظهار کرد: «گل‌های داوودی» قصه یک دوران است. دورانی که هیچ تعریفی از سینمای پس از انقلاب نداشتیم. در سال ۶۳

وی گفت: البته پیش از این فیلم، دو سه تا کار دیگر هم داشتم که اولی‌اش «خون‌بارش» بود که امیر قویدل آن را ساخت و من تهیه‌کنندگی ‌کردم. دوسه تا کار مستند و سینمایی دفاع مقدسی  انقلابی هم کار کردم اما پس از ساخت آن‌ها و اذیت‌هایی که شدم، به این نتیجه رسیدم که سینمای ایران عشق و دوست‌داشتن را هم می‌تواند نشان دهد.

کارگردان «گل‌های داوودی» با بیان اینکه فیلم «گل‌های داوودی» آغازگر سینمای قصه‌گو بود، گفت: همان دوران قصه‌ مستندگونه‌ای دست من رسید که مال قاضی ربیحاوی بود. چیزی که در این قصه برایم جالب بود این بود که دو نفر که نابینا بودند و همدیگر را نمی‌دیدند از هم خوششان آمده بود. با فریدون جیرانی شروع کردیم به پروراندن قصه. فریدون خیلی وقت گذاشت و چون عاشق سینمای هند بود روی ملودرام قصه خیلی کار کرد.

صدرعاملی با اشاره به اینکه «گل‌های داوودی» فرصت خوبی به فریدون جیرانی و من داد تا از دوران قبل، بدون اینکه اغراق کنیم و شعارگونه عمل کنیم، قصه‌ای برای مردم تعریف کنیم؛ کمااینکه همین حالا هم می‌توانستیم این فیلم را بسازیم.

وی ابراز کرد: همیشه در سینما تنها بوده‌ام و تا حالا ۱۴ فیلم ساخته‌ام بدون هیچ رانت و حمایت مالی از سوی هیچ ارگانی. اما اینکه پس از این فیلم به سراغ ملو درام نرفتم این بود که همیشه در جامعه ما یک سری روشنفکرهایی هستند که می‌خواهند زیبایی‌شناسی و نگاه خودشان را به جامعه تحمیل کنند و اگر می‌خواستی بین جامعه فرهیخته و نخبه و مخاطب عام پل باشی، این را قطع می‌کردند.

این کارگردان سینمای کشورمان با بیان اینکه اساساً جزئی‌نگری‌ها و پیش‌پا افتاده‌های مهم زندگی در یک فیلم تعیین می‌کند که آن فیلم خوب از آب درآمده یا نه، توضیح داد: به‌شدت برای هنرورهایم وقت می‌گذارم و خودم با همه‌شان صحبت می‌کنم. در طول فیلمبرداری سعی می‌کنم ارتباط صادقانه‌ای با هنرمندان فیلم داشته باشم چون این‌ها دروغ و صداقت را خوب می‌فهمند و اگر حس کنند حتی به دروغ بهشان می‌گویی خسته نباشید، دیگر عشقشان از بین می‌رود و فقط طبق قراردادی که امضا کردند پیش می‌روند.

وی افزود: خیلی از ضربه‌ها را به خاطر اهمیت‌ندادن به هنرورها در سینمای ایران می‌خوریم. بازیگران، میزانسن‌ها و فیلمبرداری سینمای ایران کم ندارد اما در زمینه‌سازی مشکل داریم. هر سکانس یک نقطه طلایی دارد و حتی هر پلان هم یک آن طلایی دارد. وقتی به‌عنوان کارگردان همین آن طلایی را به همه اعضای گروهت منتقل می‌کنی، ناگهان می‌بینی که یک برکت و اعجازی در فیلمت پدیدار می‌شود.

صدرعاملی گفت: ملودرام به‌شدت مورد اعتنای توده مخاطب است. زندگی آدم‌ها پر از لحظات دراماتیک و ملودرام‌های ساده است. سینمای ملودرام خیلی سینمای سختی است زیرا با لحظه‌هایی بازی می‌کنی که مخاطب خودش با آن دست‌وپنجه نرم کرده و درگیرش شده؛ اما همین‌ها را اگر بیشتر از واقعیت ببیند و بشنود دیگر فیلم را باور نمی‌کند.

کارگردان «گل‌های داوودی» با اشاره به اینکه وقتی بخواهی سینمای موفق و پایدار و ماندگار داشته باشی، باید اقتصاد سینما مستقل باشد و رونق داشته باشد و آدم‌هایی که در سینما کار می‌کنند محتاج کسی نباشند، گفت: این را کمتر مدیریتی حس کرد و کمتر فیلم‌سازی. یا نباید فیلم بسازی یا باید وقتی می‌سازی شصت‌هفتاد نفری که با تو کار می‌کنند، در طول پروژه حالشان خوب باشد چون انتخاب شده‌اند و تمایزی داشته‌اند.