کسانی که آدامس خود را قورت می‌دهند منتظر ابتلا به یک بیماری وحشتناک باشند

متخصصان هشدار می‌دهند که بلعیدن آدامس می‌تواند شما را با یک وضعیت پزشکی عجیب و ناراحت‌کننده مواجه کند. آن‌ها می‌گویند که آدامس بلعیده‌شده می‌تواند در سیستم گوارش تجمع یافته و سفت شود و یک «توده سنگی» به نام بزوآر تشکیل دهد. جویدن سایر مواد غیرقابل هضم مانند مو نیز می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. 

در گزارش موردی که توسط پزشکان اکوادوری در این ماه منتشر شد، یک زن ۲۴ ساله تحت عمل جراحی قرار گرفت تا یک توده عظیم موی ۱۶ اینچی، تقریباً به اندازه یک توپ ساحلی، از شکمش برداشته شود. 

به گفته دکتر دان بامگارد، متخصص فارماکولوژی و علوم اعصاب در دانشگاه بریستول، در بریتانیا، مورد مشابهی از یک دختر هفت ساله از نیوکاسل وجود داشت که یک توده مو به اندازه یک توپ کریکت از معده خود برداشته بود.

در حالی که خوردن سبزیجات و میوه به طور معمول برای شما مفید است، گاهی اوقات بزوآرها می‌توانند از قسمت‌های غیرقابل هضم این غذاها مانند سلولز تشکیل شوند. 

دکتر بامگارد در مصاحبه‌ای با وب‌سایت The Conversation گفت: خرمالوها، به ویژه خرمالوهای نارس، به دلیل محتوای بالای تانن، یک ماده شیمیایی که به طور طبیعی در گیاهان یافت می‌شود، تمایل به تشکیل بزوآر دارند. 

اما دکتر بامگارد غذاهای دیگری را اضافه کرد و متذکر شد موارد غیرغذایی نیز باعث تشکیل آن‌ها می‌شوند. اگرچه، به طور کلی، این موارد نادر بودند.

وی گفت: الیاف میوه و سبزیجات، شیر، داروها و آدامس‌ها (مانند آدامس بلعیده‌شده) می‌توانند توده‌ای غیرقابل هضم در معده ایجاد کنند، در حالی که مصرف مواد معدنی مانند کاغذ، پلی استایرن و پلاستیک نیز می‌تواند باعث ایجاد بزوآر شود. 

مصرف اجباری اقلام غیرخوراکی مانند مو، کاغذ، شن و ماسه در اصطلاح پزشکی پیکا نامیده می‌شود. کودکان خردسال و همچنین بزرگسالانی که دارای ناتوانی‌های یادگیری هستند، از جمله افرادی هستند که اغلب به پیکا مبتلا می‌شوند، اما بزرگسالانی که تحت فشار عصبی یا فشار ذهنی هستند و یا کمبود آهن یا روی را در رژیم غذایی خود مشاهده می‌کنند، گاهی اوقات نیز ممکن است به آن مبتلا شوند. 

زنان باردار همچنین می‌توانند پیکا را در واکنشی به بدنشان که بدنبال انواع خاصی از مواد مغذی است، ایجاد کنند. دکتر بامگارد گفت در حالی که بسیاری از بزوآرها ظاهری سنگی به خود می‌گیرند، برخی، به ویژه آن‌هایی که از مو ساخته شده‌اند، می‌توانند بیشتر شبیه به یک «قطعه» به نظر برسند که باعث ایجاد اصطلاح «سندرم راپونزل» به نام شاهزاده خانم افسانه‌ای با موهای بلند شده است. 

بزوآرها می‌توانند سال‌ها بی‌صدا در دستگاه گوارش بمانند و به شرطی که مانع عملکرد طبیعی اندام‌ها نشوند، هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند که بتواند پزشکان یا اعضای خانواده را از وجود آن‌ها آگاه کند.

اما اگر این کار را انجام دهند می‌توانند باعث ایجاد مشکلات زیادی ازجمله تهوع، درد شکم، استفراغ، زخم و حتی خونریزی داخلی شوند.

دکتر بامگارد گفت که گزینه‌های برداشتن بزوآرها در این شرایط شامل استفاده از آندوسکوپ، در صورتی که بزوآر کوچک باشد، است.

بزوارهای بزرگتر ممکن است نیاز به بلعیدن محلولی برای حل کردن موادی که از آن تشکیل شده‌اند یا جراحی داشته باشند. گزینه‌ها برای بزوآرهای بزرگتر بستگی به ماده بلعیده‌شده و مکان دقیق بزوآر در بدن بیمار دارد.

یکی از موادی که اغلب برای نرم کردن بزوآرها جهت مداخله بیشتر استفاده می‌شود، نوشابه‌های تیره مانند کوکاکولا یا پپسی است.

طبق مقاله‌ای که در سال ۲۰۲۱ در Practical Gastroenterology منتشر شد، اسیدیته خفیف نوشابه‌ها و کربن دی‌اکسید موجود در آن‌ها به شکستن برخی از انواع بزوآر کمک می‌کند. این معمولاً با دادن سه لیتر نوشابه به بیمار برای مصرف در ۲۴ ساعت انجام می‌شود.

در حالی که بررسی‌های پزشکی سیستماتیک از این تکنیک نشان داده‌اند که استفاده از نوشابه‌ها به این روش تنها ۲۳ تا ۶۰.۶ درصد مواقع موفقیت‌آمیز است، بسته به نوع بزوآر، هزینه کم و ریسک پایین این مداخله باعث می‌شود که اغلب این روش امتحان شود.

دکتر بامگارد به افرادی که نگران بزوآر هستند یا به آن‌ها مبتلا می‌شوند توصیه کرد که از مصرف برخی غذاها و رفتارهای خاص خودداری کنند.

او گفت: «از خوردن خوراکی‌های با ریسک بالاتر مانند خرمالو، کرفس، کدو تنبل، آلو خشک و پوست تخمه آفتابگردان پرهیز کنید و غذا را قبل از بلعیدن به‌طور کامل بجوید. از بلعیدن مواد غیرقابل هضم از جمله مو خودداری کنید و در صورت نگرانی از وضعیت پیکا، از مشاوره پزشکی استفاده کنید.»

برآوردهای مربوط به شیوع بزوآر در جمعیت متفاوت است، اما به‌طور کلی آن‌ها بسیار نادر در نظر گرفته می‌شوند.

برخی مطالعات نرخ شیوع بزوآر در جمعیت را بین ۰.۰۷ تا ۰.۴ درصد اعلام کرده‌اند، که تقریباً معادل یک در ۲۵۰ نفر یا کمتر از یک در ۱۰۰۰ نفر است.

برخی دیگر اظهار می‌کنند که اکثر مراکزی که در زمینه گوارش و درمان بیماری‌های دستگاه گوارش تخصص دارند، به طور متوسط ​​سالانه ۲.۵ مورد را مشاهده می‌کنند، این موارد در کشورهایی با مصرف زیاد مواد غذایی مانند خرمالو، می‌تواند به ۱۶.۵ در سال نیز افزایش یابد.