چگونه اسید معده فلزات را حل می‌کند اما به بافت معده آسیب نمی‌زند؟
اسید هیدروکلریک یا اسید معده ترکیب شیمیایی خورنده‌ای است که می‌تواند حتی برخی از فلزات را نیز در خودش حل کند؛ اما چطور ممکن است که به دیواره بافت‌های معده آسیبی وارد نمی‌کند؟
هدف اسید هیدروکلریک ایجاد محیطی مناسب برای فعالیت آنزیم‌های گوارشی به منظور هضم غذا و از بین بردن باکتری‌هاست. اما با وجود قدرت تخریب‌گری این اسید بافت معده همواره در امان است.
این فرآیند به دلیل ترشح یک ماده ژل‌مانند و چسبناک به نام مخاط (موکوس) است که عمدتاً برای محافظت از بافت‌های حساس در برابر آسیب‌ها، میکروب‌ها و مواد شیمیایی طراحی شده است. مقدار زیادی از این مخاط، که از عناصری به نام موکین‌ها تشکیل شده، با لغزنده‌کردن محیط معده در برابر هضم معده را مقاوم‌تر کرده و از اثرات اسید بر روی آن محافظت می‌کند.
اسید معده اگر فرصت پیدا کند بافت‌های بدن را هضم خواهد کرد، اما خوشبختانه این اسید توسط سلول‌های جداری که در چین‌های مخاطی معده قرار دارند مهار می‌شود و نمی‌تواند راهی به بیرون پیدا کند.
مخاط جداره به عنوان یک مانع فیزیکی عمل کرده و اسید را از دیواره معده دور نگه می‌دارد. علاوه بر این، مخاط دیواره حاوی بیکربنات هستند که می‌تواند اسید را خنثی کند.
