ویژگی های اشتها در دوران کودکی با اختلالات خوردن در سال های نوجوانی مرتبط است

یک مطالعه جدید نشان می دهد کودکان خردسالی که با دیدن، مزه یا بوییدن غذای اشتها آور میل شدید به خوردن دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به علائم اختلال خوردن در نوجوانی هستند.

محققان می گویند کودکان چهار یا پنج ساله با تمایل غذایی بالا به احتمال زیاد علائم اختلال خوردن را در ۱۲ تا ۱۴ سالگی گزارش می کنند، از جمله پرخوری، غذا خوردن کنترل نشده، غذا خوردن احساسی و پرهیز از خوردن.

درمان اختلالات خوردن در زمانی که خود را نشان می‌دهد می تواند دشوارتر باشد و بنابراین بهتر است در وهله اول از بروز آنها جلوگیری شود. این یافته‌ها می‌تواند به استراتژی‌های پیشگیری برای کودکانی که بیشتر در معرض خطر هستند منجر شود. البته باید این را در نظر داشت که اشتیاق به غذا در سنین پایین رایج است و تنها یک عامل خطر بالقوه است.

محققان داده‌های بیش از ۳۶۰۰ جوان ساکن بریتانیا و هلند را بررسی کردند تا بررسی کنند که چگونه ویژگی‌های اشتها در سنین پایین ممکن است با علائم اختلال خوردن یک دهه بعد مرتبط باشد. این اولین مطالعه ای است که به طور جامع نقش ویژگی های اشتها را در ایجاد علائم اختلال خوردن بررسی می کند.

یکی از یافته‌های کلیدی، ارتباط بین اشتیاق بیشتر به غذا و افزایش ۴۷ درصدی خطر ابتلا به علائم پرخوری بود.

همچنین مشخص گردید که تمایل شدید به غذا در کودکی با افزایش ۱۶ درصدی احتمال اجتناب از غذا همراه بود، یعنی زمانی که فردی مصرف غذای خود را برای کاهش وزن یا اجتناب از افزایش وزن محدود می‌کند.

به طور مشابه، پرخوری عاطفی در طول کودکی با احتمال بیشتری برای ایجاد رفتارهای جبران‌کننده، مانند روزه گرفتن، حذف وعده‌های غذایی و ورزش بیش از حد به عنوان راهی برای جلوگیری از افزایش وزن مرتبط است.

برعکس، محققان برخی از رفتارهای اشتها را در دوران کودکی شناسایی کردند که به نظر می رسد خطر ابتلا به علائم اختلال خوردن را در سال های نوجوانی کاهش می دهد.

به عنوان مثال، احساس سیری سریع تر و طولانی تر با کاهش احتمال خطر خوردن کنترل نشده و رفتارهای جبرانی همراه بود.

آهسته غذا خوردن نیز با احتمال کمتر خطر ایجاد رفتارهای جبرانی و محدود کردن خوردن در نوجوانی مرتبط بود.

نگرانی در مورد غذا، نخوردن در هنگام احساس ضعف و لذت بردن از غذا در دوران کودکی با علائم بعدی اختلال خوردن مرتبط نبود.

اگرچه این مطالعه نمی تواند علیت را ثابت کند، یافته‌ها نشان می‌دهد که پاسخ به نشانه‌های غذایی ممکن است یکی از عوامل خطر مستعد کننده برای شروع علائم اختلال خوردن در نوجوانی باشد.